Canso

Cansos estaban xa meus pes de camiñar sobe terras movedizas, sobre asfalto mollado, colinas e pedregais. Canso estaba xa todo o meu corpo, de moverse de aquí para alá, coma quen move un títere, con fíos delicados e transparentes, pero fortes e escuros pra min. Canso de verse noutros corpos, con movementos alleos sen gracia, canso, sobre todo de seguir sombras e pantasmas, figuras que se alonxaban para non voltar. Canso de moverse sen chegar a ningunha parte, ou de chegar, ver, escudriñar a escuridade, descubrir que non queda xa nada do que nalgún tempo houbo, e ter que voltar sobre seus pasos.
Cansos estaban meus ollos de buscar entre a espesura algo novo e descoñecido, encontrar algo distinto ó que seguir, deixando atras todo aquel exército de sombras atrapadas ós meus pés con aceiro forxado en lume e sudor. Cansos de seguir coa mirada atenta os mesmos pasos dados, as pegadas que por diante deles avanzaban cara ningún lugar. Cansa a miña cabeza de erguerse fronte a eles, de erguerse cara o ceo asoballado de escuras nubes negras, que semellaban formas tremebundas, mentres que meus pés asolaban todo un manantial de sorisos pasados, e o ceo deixaba de novo todo aquel sentimento de pesada culpabilidade. Canso o corpo do peso daquela saudade as costas e de ficar ergueito e quedo.